Dag 16 & 17: Antilope Canyon & Grand Canyon

Wat zou het weer doen?? Dat was de grote vraag voor deze ochtend. De Lower Antilope Canyon stond namelijk op de planning van vandaag, deze canyon is op z’n mooist als er genoeg licht naar binnenkomt. Dus toen ik de gordijnen open deed en ik zag dat het regende zakte de moed me even in de schoenen. De trip naar de Antilope Canyon is mijn verjaardagscadeau aan Lynn, dus het zou heel erg jammer zijn als dat niet zou lukken. 

Na het ontbijt klaarde de lucht al wat meer op en toen we bij de start van de tour aankwamen was er zowaar hier en daar wat blauwe lucht te zien. Daardoor hebben we eigenlijk de canyon in (vrijwel) volle glorie mogen bekijken. De canyon is gevormd door water en wind en heeft allemaal prachtige zachte vormen. Doordat het zandsteen is, zie je een mooie warme oranje gloed door de canyon heen. 

Gezien de canyon op indianen grond ligt moet je met een gids door het hele zooitje heen geleid worden. Dat gaat op z’n typisch Amerikaans, waarbij de safety instruction langer duurt dan het daadwerkelijke lopen. Zeker het stuk toen ze uitlegde dat je een trap ook achterwaarts af kan gaan als je voorwaarts wat eng vind, vonden wij erg amusant. Vooral omdat de trap in kwestie minder steil was dan de Statensingel.

Onze gids was de kwaadste niet en zorgde voor mooie foto’s van iedereen gedurende de tocht van ongeveer 60 minuten. Hierna zijn we nog even de dam gaan bekijken die de Colorado River in Lake Powell veranderd. Gezien we verder de omgeving van Page niet zeer interessant vonden hebben we de rest van de dag bijzonder weinig uitgevoerd. Wat ook goed was want in de namiddag begon het behoorlijk te onweren.

De volgende dag stond de (naar verwachting) laatste National Park op de rol: de Grand Canyon. We hadden al gezien dat het weer vandaag daar niet al te best zou zijn, maar in Page zou het wel opklaren. Daarom besloten we eerst nog langs de Horseshoe Bend te gaan. Dit is een panorama waarin je de Colorado River in een bocht ziet gaan langs een groot rotsblok. Ik laat het verder aan de verbeelding over hoe men aan de naam is gekomen.

Na tientallen foto’s te hebben gemaakt van deze bocht reden we verder naar de Grand Canyon. Ik had Lynn al goed voorbereid van de wijze waarop dit machtige landschap zichzelf ontvouwt, want doordat het in principe een flink gat in de grond is zie je tot op het laatste moment helemaal niks. Pas de laatste paar meter naar de rand zie je de canyon en de uitgestrektheid.

We hadden geluk qua weer in zoverre dat het bij ons droog was, echter regende het flink verderop in de canyon. Dus we hebben nog niet alles goed kunnen zien. Gelukkig zeggen de weer-apps dat het morgen stralend weer wordt, dus gaan we de rimtrail lopen en naar het Ooh-Aah Point (ja zo heet ie echt!). 

Groetjes,

René en Lynn