Dag 11, 12 & 13: Bryce Canyon & Grand Staircase Escalante

Na de lange wandeling in Zion gingen we vandaag weer op pad naar de volgende bestemming. Om de rit wat leuker te maken, besloten we om nog even door Zion te rijden. Helaas waren we niet bepaald de enige die dat hadden bedacht, waardoor het parkeren om nog eventjes rond te lopen erbij was ingeschoten. Dat gaf wel flashbacks naar 8 jaar geleden. Desalniettemin was het een hele mooie rit.

Onze bestemming lag vlakbij Bryce Canyon en aangezien het in totaal maar 2,5 uur rijden was gingen we daar eerst langs. Bryce Canyon is een soort afgesleten berghelling waarbij een heleboel stenen pilaren zijn blijven staan. Deze pilaren hebben prachtige kleuren variërend van spierwit tot dieprood. Het park is anders dan bijvoorbeeld Zion in de zin dat de interessante plekken prima met de auto zijn te bereiken. Er stonden dus geen lange wandelingen op de agenda, en dat was eigenlijk wel fijn. 

Het hotel was een keurig gebouw in the middle of nowhere. Echt waar, het ‘dorpje’ bestond uit 4 straten. Dus ons hotel was tevens een supermarkt en tankstation, wel zo handig. Eten deden we dan ook in een ietwat groter dorpje (lees een stuk of 10 straten) 6 mijlen verderop. We aten bij de Pizza Place buiten, uitkijkend over een prairielandschap met een paar bergen in de verte met een biertje in de hand. Die biertjes hebben trouwens prima namen als: Devastator. Lynn wist niet zeker of ze een dessert wilde, maar naar even naar de menukaart gekeken te hebben bestelde ze toch maar ‘The Girls’. Wat een enorm chocolade-fudge-brownie-ijs-slagroom geval bleek te zijn. 

De dag erop gingen we Grand Staircase-Escalante National Monument bekijken. Dit is het laatste stuk VS dat in kaart is gebracht, en als je erdoorheen rijdt snap je wel waarom. Wat een bizar ruig en onvriendelijk landschap! De Scenic Highway 12 leidde ons van de ene verbazing in de andere, deze highway was trouwens een soort biljartlaken gedrapeerd over heuvelruggen en tussen canyon muren. Het is zo lekker rijden dat we een Porsche tegenkwamen die (denken we) ruim 200km/u ging de andere kant op! 

In het midden van de rit zagen we een bord met Coffeehouse staan, en zoiets laten we ons niet 2x vertellen. Dus wij over een klein onverhard weggentje naar de parkeerplaats, naar wat bleek een super mooi koffietentje. En daar hebben we, na 1,5 week USA, onze eerste goede cappuccino gedronken!!! 

Door alle indrukken en het steeds weer reizen waren we redelijk gebroken, dus hebben we verder niet veel meer gedaan. De volgende dag stond er weer een lange reis voor de boeg naar Moab. We hadden gelezen dat het weer daar prima moest zijn, dus wij met zomerkleding de auto in. Onderweg zagen we steeds meer wolken komen die er steeds onvriendelijker uit zagen. De temperatuur daalde vrolijk mee, naar (omgerekend) 10 graden. Dus toen ik per se nog een foto wilde maken van een uitzicht was Lynn daar op zn zachts gezegd niet heel blij mee. 

Maar dat is karma, want Lynn heeft denk wel 500+ vlinders in koele bloede omgebracht. Echt bizar, als Lynn op de highway rijd in de VS rijd ze altijd dwars door hele zwermen vlinders. Ik zit lekker met mn ogen dicht languit op de passagiersstoel en hoor alleen maar tak, tok, pats. De ene na de andere gelige vlek op de vooruit. Er zat er zelfs 1 onder de ruitenwisser vast en die heeft 200 mijl mee gereisd en leefde dus nog!! Die arme vlinder!

Maar goed, we zijn zelf zonder kleerscheuren nu in Moab. We gaan morgen Arches National Park en (als tijd het toelaat) Canyon Lands National Park verkennen. Hopelijk zonder de vlinderpopulatie te reduceren.

Groetjes,

René & Lynn